تکیه پر بود از جمعیت . جای سوزن انداز نبود و مردم مثل هر شب آماده برای گوش دادن به روضه اباعبدالله الحسین (ع) . اما امشب اتفاقی دیگر که شاید هیچ کس فکرش را نمی کرد در حال رخ دادن بود.

روضه خوانی گذشت و مردم منتظر روحانی مجلس بودند تا به سخنرانی او گوش فرا دهند اما فردی با یک کیف نسبتا بزرگ وارد مجلس شد و یکی از اعضای هیات امنای مسجد هم از مردم خواست تا دقایقی را به سخنان این فرد گوش دهند.

فرد مذکور یک افسر نیروی انتظامی بود البته نه با هیبت پلیس بلکه با لباسی معمولی. سخنان وی شروع شد و او بعد از ذکر یک نکته که متاسفانه امسال در دسته ها و مجالس عزاداری شاهرود دیده شده بود به حرفهای خود ادامه داد.

نکته مورد توجه او استفاده بعضی از جوانان از آرمها و نشان ها و لباسهایی با عناوین و اشکال نامناسب و بعضا تداعی گر فرقه های ضاله بود که البته اکثرا ناآگاهانه و بدون اطلاع بر تن می کنند.

وی با نشان دادن تعدادی از مارک ها و سمبل های مظاهر غربی و فرقه های وابسته به غرب به جمعیت حاضر در مجلس قصد داشت تا به مردم و به خصوص جوانان آگاهی دهد که پوشیدن و بر تن کردن نمادهای غربی در مجلس عزای حسین واقعا در شان مراسمی با این شکوه و عظمت و حتی در شان خود انها نیست و در نهایت تبلیغ فرهنگ هایی است که انتهایش سر به ناکجاآباد دارد.

کاری که به نظر من کارستان است و نشان دهنده رویکردی نو و دغدغه مند از نیروی انتظامی است که بخشی از فعالیت خود را به پیشگیری اختصاص داده است. کاری که البته شاید در شرح وظایف نیروی انتظامی نگنجد اما حتما خلاء سازمانهای فرهنگی متولی این امور احساس شده که نیروی انتظامی را وارد این کارزار حساس کرده است.

ابتکاری که از دو جنبه، سه چراغ سفید را برای نیروی انتظامی روشن می کند: یکی اینکه دید مردم را نسبت به پلیس مثبت تر می کند و مردم احساس رابطه تنگاتنگ تری با پلیس پیدا می کنند و دیگری جنبه ارشادی قضیه است که واقعا وقتی از طرف تشکیلاتی که خود در بطن مواجهه با آسیبهای اجتماعی است مطرح می شود تاثیر گذاری بسیار بالاتری را خواهد داشت .

بهر حال باید دست مریزاد گفت به این ابتکار پلیس و به نظرم باید اینگونه حرکتها برای مجالس مذهبی ما تکرار شود تا از بعضا تک بعدی بودن مجالس و صرفا ذکر مصیبت و یا یک سخنرانی تبدیل به جنبه های کاربردی تر و بروز تر گردد.    

هجوم گسترده فرهنگی غرب برای کمرنگ سازی و در نهایت تلاش برای تخریب فرهنگ اسلامی و ایرانی و جایگزینی فرهنگ هایی که بعضا حتی مورد استفاده خود ارائه دهندگان آن نیست و از آن دوری می جویند چالشی است که امروز جامعه ما به شدت و البته در غفلت دست اندرکاران فرهنگی با آن مواجه است.

شاید اگر تا به امروز دغدغه ای وجود داشت و دلی برای فرهنگ این سرزمین می سوخت جوانان ما دچار سردرگمی فرهنگی و رفتن به سمت نمادهای منحط غربی نمی رفتند و واقعا جا دارد تا دست اندرکاران فرهنگی به فکر نمادسازی برای جوانان ما بیفتند تا جوانان نیز به آنها افتخار کنند و آنها را بر تن کنند و یا در هر جایی استفاده نمایند.

کم نداریم قهرمانها و نمادهایی که اگر خوب عمل شود حتی می توان به جهان صادرشان کرد. و البته این یک عمل بزرگ فرهنگی است که باید در سطحی بسیار گسترده و دقیق و با استفاده از نخبه ترین کارشناسان انجام شود.